Айёми тобистон шуд ва ҳама мехоҳанд, ки дар ҳавои тозаю гарми тобистона вақташонро бештар дар ҳавлӣ, ҷойҳои истироҳатӣ, боғу гулгаштҳо гузаронанд. Ва дар алвонҷ нишаста, бо фарзандону наздикони худ вақтхушӣ намоянд. Имрӯз мо ба шумо дар бораи алвонҷ ва намудҳои он маълумот медиҳем.

Алвонҷ на танҳо як хотираи ҷолиби кӯдакӣ аст. Ин ҷои хубест барои фароғати кӯдакон ё истироҳат барои калонсолон. Дар бозор намудҳои гуногуни алвонҷ мавҷуданд, ки бо сифат ва намуди сохту ороишашон фарқ мекунанд. Баъзе алвонҷҳо танҳо барои як нафар пешбинӣ шудаанд ва дигар намудҳое ҳастанд, ки метвонанд се-чор ё зиёда одамонро бароҳат ҷойгир кунанд.

Алвонҷ барои кӯдакон

Онҳо асосан алвонҷ бо як курсӣ мебошанд, ки барои алвонҷ додани кӯдакон бароҳат ва бехатаранд. Онҳоро аз маҳсулоти металлӣ ё чӯбӣ месозанд, ки нисбат ба сохтҳои ресмонӣ бехатартаранд. Барои пешгирӣ аз гардиши сахт ва гармии офтоб, бояд болопӯш ва миёнбанд насб карда шавад, то боварӣ ҳосил кунед, ки алвонҷ бехатар аст ва ҳангоми савор шудан кӯдаки хурдсолро аз афтодан пешгирӣ мекунад.

Алвонҷ дар боғ

Дар боғ асосан алвонҷҳои бароҳат ва мулоимро, ки ба бори вазнин тоб оварда метавонанд, овезон мекунанд. Дар чунин алвонҷ шумо метавонед бо чанд нафар нишинед, истироҳат кунед ё дар боғи офтобрӯяи худ хоб кунед. Баъзе намудҳои алвонҷ аз офтоб муҳофизат мекунанд, ки шакли сақфҳои ороишӣ доранд ва худи гардишҳо барои ороиши боғ аз маводи босифат сохта шудаанд.

Алвонҷи гамак

Барои истироҳати бароҳат дар боғу дачаҳо алвонҷи гамак тарҳрезӣ шудааст. Дар аксари ҳолатҳо, онҳо ба шумо имкон медиҳанд, ки бар хилофи гардиши классикӣ ба чап ва рост ҳаракат кунед.