Навори ёдҳо
Савсан ба хонаҳои бошукӯҳи писараш даромада, даст ба гиребон бурду сӯи осмон нигоҳ карда, зери лаб пичиррос зад:
- Худоё, ҳазорон бор шукр, ки оҳамро шунидӣ, гиряҳои зор-зорам ба гӯшат расид, ҳарчанд пир шудааму хазон…
Ҳамин вақт келини соҳибҷамолу зебояш, ки бод барин ин тарафу он тараф рафта, дастархон меоросту меҳмонони ба бӯрёкӯбон омадаро интизор буд, бехабар аз аҳволи ӯ пурсид:
- Очаҷон, хӯришҳоро дар ҳамин зарфҳо гирам, мешавад?
- Мешавад, духтарҷон, мешавад,- ба зарфҳо нимнигоҳ ҳам накарда, гуфт Савсан.
Келинаш чӣ медонист, ки ин лаҳзаҳо дар ботини хушдомани дилсӯхтааш чӣ мегузарад…
Эркадухтари бадбахт
Савсан дар хонадони сарватманду зиёӣ ба воя расида буд, падараш раиси ноҳия ва яке аз мардони номдори музофот ба шумор мерафт. Модараш хонашин бошад ҳам, хеле бафарҳангу босавод сухандону шеърхон буд. Савсан ду хоҳару як додарак дошт, аммо падараш аз чӣ бошад, ба вай меҳри беандоза дошт. Ҳама медонистанд, ки Савсан духтари эркаи раис аст.
Савсан баъд аз хатми мактаб ба донишгоҳи тиббӣ дохил шуда, онро бо баҳои хубу аъло хатм намуда, ба писари рафиқи падараш Шаҳбоз, ки ҳуқуқшинос буд, ба шавҳар баромад. Шаҳбоз ҳамсари нозанинашро болои дида мебардошт, Савсан ҳомила шуду ҳама бо хурсандӣ интизори тифлак буданд, вале оташи ҷанги шаҳрвандӣ аланга заду падари паҳлавону зебояш аввалин қурбонии аждаҳои ҷанг гашт.
Пас аз як ҳафтаи марги падар Шаҳбоз бедарак гашт ва пас аз ду моҳ ҷасади варамидаашро аз як таҳхона ёфта, ба хок супориданд. Хусуру хушдоман ва ҳевару хоҳаршӯҳояш ба Туркманистон рахти сафар бастанд, он ҷо бародари хусураш зиндагӣ мекард. Аммо эркадухтари баргаштабахт ба ғамхонаи модар баргашт…
Тавлиди нур
Бо омадани Савсан хоҳарону додаракаш хурсанд шуданд, модараш ҳам кӯшиш мекард, ки кам гиря кунад. Рӯзу соати тавлиди тифлакаш фаро расид, зимистон буду барфи сахте меборид. Барқ набуд, кампири ҳамсоя Саида-хола, ки чун доя дар деҳа машҳур буд, кӯшиш мекард ба Савсан ёрӣ расонад. Арӯсаки берӯзӣ, ки худаш духтури занона буд, сӯзандоруи барои ин рӯз пинҳон намудаашро ба банди пояш заду дар дил ба тифлаки бепадараш гап мезад:
- Бачаҷон, маро ғам надеҳ, дигар мадор надорам, илтимос, ба дунё биё, бин, ҳама туро интизоранд…
Дар он шаби сарду барфбоди торик дар рӯшании шамъҳо дар хонаи раиси Қадриддин писараки зебое ба дунё омад. Модари Савсан холаи Нигор ашкашро аз духтараш пинҳон дорад ҳам, он чун чашмае ба рӯи рухсораҳои зарду пажмурдааш рехтан гирифт. Ҳама он шаб бедор буданд. Хоҳаракону додари Савсан бо навбат тифлаки парпечро ба даст гирифта, мебӯсиданду шодӣ мекарданд. Тифлак низ лабонашро лесида, гоҳ механдиду гоҳ бо алам мегирист. Савсан намедонист шодӣ кунад ё бигиряд.
Субҳ дамид, шавҳари аммааш мӯйсафеди Нураҳмад омада, ба гӯши тифлак азон гуфт ва номашро Шаҳбоз гузошт, “давоми умри падараш мешавад”,- оби чашмаш аз тораҳои риши сафеди базебаш чакида, гуфт мӯйсафед. Савсан аз ин амали язнааш аламаш дучанд шуду овоз андохта гирист, ӯ гоҳ номи Шаҳбозро мегирифту гоҳи дигар “падарҷони ҷавонмаргам” мегуфт. Он рӯз шодию ғам дар муқобили якдигар буданд.
(Давом дорад)
Рухсора САИД
