Шод бояд зистан, ношод бояд зистан…
Савсан пас аз шашмоҳа шудани Шаҳбози зебоякаш ба кор даромад, оташи ҷанг хомӯш шуда бошад ҳам, дар мамлакат қашшоқӣ ҳукмрон буд. Акнун ягона ризқрасони оилаашон Савсан буд, хоҳаронаш ҳамроҳи модар дар замини наздиҳавлигияшон кор карда, ҳосили ба даст овардаашонро ба бозор мебароварданд. Ёрии башардӯстона ҳам мегирифтанд, зиндагӣ дар маҷрои худаш равон буд. Савсан дар айни камолоти ҳусн қарор дошту харидорони зиёде дошт, вале аксари онҳо мехостанд Савсан зани дуюм шавад, вале ӯ намехост хонаи касеро вайрон кунад. Зиндагияш якранг идома дошт, бо пули ёфтааш ду хоҳарро ба шавҳар дода, додаракашро ба донишгоҳ дохил кард. Ҳар гоҳе танҳо монанд, модараш таъкидаш мекард, ки ягон нафарро ёфта ба шавҳар барояд. Аммо мурғи дили ҷавонзан кайҳо мурда буд ё лонаи вайронаашро тарк карда…
Хостгории аҷиб
Як рӯз сардухтур онҳоро ҷамъ карда гуфт, аз вазорати тандурустӣ олими намоён Аҳад Содиқ ба ноҳияи мо омада як ҳафта бо шумо машварат мегузаронад, иштироки ҳама ҳатмист…
Рӯзи дигар аз соати нӯҳи субҳ то дувоздаҳ онҳо аз сӯҳбати Аҳад Содиқ баҳра бурданд. Ин марди айнакии тоссар, хеле босавод буд, Савсан бори аввал медид, ки сари тос ба соҳибаш ин қадар салобат бахшад. Олим он қадар олуфта буд, ки гумон мекардӣ ҳамин ҳоло либосҳояшро аз мағоза гирифта пӯшида омадааст.
Хулоса як ҳафтаи барои дарсҳои Аҳад Содиқ ҷудо карда ба охир расиду шунавандагон ба хотири устодашон шабнишинӣ оростанд. Шабнишинӣ дар хонаи сардухтур мегузашт, дар айни ҷушу хуруши сӯҳбат тарошаи аз бом афтидагӣ барин Аҳад Содиқ гуфт:
- Ҳамкасбони азиз, ман барои меҳмоннавозиятон хеле миннатдорам ва назди ҳамаи шумо рози диламро гуфтаниям. Ман аз занам панҷ сол боз ҷудоем, ӯ шавҳар карда дар Эрон зиндагӣ мекунад, духтарчаам низ бо ӯст.
Ин гуна бо эҳсос сухан кардани ин марди ҷиддиро дида ҳама гӯшу ҳуш шуданд, Барчинойи лақай, ки духтури бачаҳо буд, оҳиста ба гӯши Савсан гуфт: - «бечара маст шд чи бала».
Аммо Аҳад Содиқ бо ҳамон оҳанг давом дод, ман фаҳмидам, ки зеботарин духтури ноҳияи шумо Савсанбону низ аз бахти оилавӣ бенасиб будаасту агар ӯ розӣ шавад ман ӯро бо худ ба Душанбе мебарам!
Савсан моту маҳбут ва пакар монд, Барчиной пойи ӯро пучида ба Аҳад Содиқ нигариста гуфт:
- Ё тоба, о-Савсана соҳибаш ҳай, мо чӣ хел ӯро метем шумо Душанбе мебаред…
Худи ҳамон шаб Аҳад Содиқ ҳамроҳи раиси ноҳия ва сардухтур ба хонаи холаи Нигор хостгорӣ рафтанд…
Бахти дуюм
Холаи Нигор кӣ будани домодшавандаро шунида, аз Савсан напурсид, ки мехоҳӣ ё не, розӣ шуд. Бечора модар, дилаш ба духтаракаш месухт, охир ӯ мисли мард барои хоҳарону додаронаш хизмат кард, ҳоло ки ҳамин гуна марди хуб баромадааст, бигузор шавҳар карда зиндагияшро бинад, аз дил мегузаронид модар. Ҳарчанд Савсан зорӣ мекард, ки очаҷон, шумо бе ман чи кор мекунед, вале холи Нигор бо ҷиддият гуфт:
- Ман ҳоло дасту по дорам, кор карда мехӯрам, баъд як сол пас додарат донишгоҳро хатм мекунад, ӯро хонадор мекунам, боз Шаҳбозакам…
- Оча, ман писарамро бо худ мебарам,- гапи модарашро бурид Савсан.
- Майлаш бачам, аввал рав, худат ҷо ба ҷо шав, баъд писаратро мебарӣ, - гуфт насиҳатомез модар.
Шаҳбоз, ки аз модараш дида бибияшро дӯсттар медошт, ин гуфтугӯро шунида ба бибияиш ҷафс шуд…
Як ҳафта пас аз ин гуфтугӯ Аҳад Содиқ барои холаи Нигору Шаҳбоз ҳар гуна тӯҳфаҳо оварда, Савсанро никоҳ карда бо худ бурд.
Ҳамин тавр Савсан ба остонаи шавҳари дуввуми худ пой монд, вале дар ҳавлии бошукӯҳи олим, ки ба қасрҳои афсонавӣ монанд буд, худро ҳақиру бечора дарёфт…
(Давом дорад)
Рухсора САИД
