Ман аз давраи наврасӣ бо як бачаи ҳамсояамон муносибати дӯстона доштам. Чанд сол пинҳонӣ бо ҳамдигар суҳбатҳои ширини телефонӣ мекардем, вале азбаски падарам марди бадқаҳр буд, аз тарс ба вохӯрӣ нарафта, аз тирезаи хонаамон гоҳе бо ҳамсоябача чақ-чақ мекардам. Баъд вай ба Русия ба муҳоҷирати меҳнатӣ рафт ва пеш аз сафараш ба ман ваъда дод, ки баъди баргаштан ба хонаамон хостгор мефиристад. Бо умед бозгашташро интизор шудам, вале ду сол пас баргашту як духтари хешашонро ба занӣ гирифт.

Хулоса, аз ғаму алам девона шуда, барқасд ба як ҷавони дигар, ки аслу насабашро намедонистам, ба шавҳар баромадам. Ману шавҳарам то тӯй ҳамдигарро надида бошем ҳам, якдигарро ҳурмату эҳтиром мекунем ва зиндагиамон бад нест, вале...

Баъди ба шавҳар баромаданам ошиқи бевафоям аз карда пушаймон шуда, боз домони маро доштанист. Аз куҷое рақами телефонамро ёфтааст ва мудом занг зада, зориву тавалло мекунад, ки аз шавҳарат ҷудо шав, ман ҳам занамро сар медиҳам ва туро ба занӣ мегирам. Ҳарчанд мегӯям, ки ман зани шавҳардор ҳастам, дигар ба ман занг назан, ду пояшро дар як мӯза андохта, таҳдид карда истодааст, ки агар ба хубӣ аз шавҳарат ҷудо нашавӣ, худам ба наздаш рафта, мегӯям, ки зани ту дар вақташ арӯси ман буд, то ки нангу номус карда, талоқатро диҳад.

Намехоҳам зиндагиам вайрон шавад. Худо шоҳид аст, ки байни ману бачаи ҳамсоя ба ҷуз суҳбат аз паси тиреза дигар ягон гап набуд, вале метарсам, ки шавҳарам ба сафсаттаҳои ин аблаҳ бовар карда, маро талоқ надиҳад.

Илтимос, маслиҳат диҳед, чӣ кор кунам?

М. О.