Чӣ гуна лоиқ аст, инсоне, ки Худованд ба ў ақл инъом намудааст ва аз бисёри махлуқоташ бартараш гардондааст, худро ба ин сатҳи поёни ҳайвоният расонида, чизеро истеъмол намояд, ки ақлашро аз байн барад, баробар аст, ки он маводи масткунанда бошад ва ё маводи мухаддир.

Адовату кинаро дар байни мардум эҷод мекунад, аз ёди Худо ва аз намоз бозмедорад ва ба зино мекашонад.

Аҳёнан чунин ҳам мешавад, ки истеъмолкунандаи он майли зиноро бо яке аз маҳоримаш ба монанди модар, духтар ва ё хоҳар мекунад. Ғайрату нангу номусро дур мекунад, хорию пушаймонию расвогиро ба бор меорад ва нӯшандаи худро ба навъи мардуми ноқис мепайвандад. Онҳо дар асл девонагонанд ва барои онҳо куштани касе ва ё ошкор кардани сирре, ки барояшон зарар дорад, осон аст.