Баракати зиндагӣ танҳо «зиёд шудани пул» нест, балки ҳолате аст, ки дар он оромиш, ризоят, пойдорӣ, рушд ва устуворӣ дар мол, оила, кор ва зиндагӣ ҷорӣ мегардад.

Бисёри мо кӯшиш мекунем, заҳмат мекашем, аммо натиҷа чунон ки мехоҳем, дида намешавад, зеро баъзе рафторҳои ба назар хурд, ба таври пинҳонӣ решаҳои баракати зиндагиро хушк мекунанд.

Дар ин мақола, даҳ сабаби муҳим ва хатарнок, ки ба таври мустақим ризқ, оромиш ва баракатро кам мекунанд, бо таҳлили амиқ баён шудаанд:

1. Дурӯғ, пинҳонкорӣ ва фиреб дар муомила

Ҳар гоҳ инсон дар кори худ ростиро канор гузорад, эътимод аз байн меравад ва ҳамроҳи он баракат низ меравад. Паёмбар (с) низ фармуданд: «Агар ду тараф (дар хариду фурӯш) ростгӯӣ кунанд ва ҳама чизро баён намоянд, барояшон баракат дода мешавад. Ва агар дурӯғ гӯянд ва чизе пинҳон кунанд, баракати муомилаашон маҳв мегардад».

2. Носипосӣ ва шикояти пайваста

Ризқ, аввал аз «дил» оғоз мешавад, на аз «ҷайб».

Вақте инсон ҳамеша шикоят мекунад, неъматҳо хурд ва бебаҳо менамоянд. Худованд мефармояд: «Агар шукр кунед, бешак неъматро барои шумо зиёд мекунам».

3. Ғайбат, бадгӯӣ ва тахриби дигарон

Забоне, ки ба ғайбат олуда аст, ризқро олуда мекунад.

Хонае, ки дар он ғайбат ҷорӣ бошад, аз лиҳози маънавӣ мисли утоқи пур аз дуд аст, на оромиш мемонад, на баракат.

4. Хӯрдани ҳақи инсонҳо, ҳатто ба андозаи як лаҳза ё як дирам

Хурдтарин зулм ба дигаре, чӣ коргари сода, чӣ шарики тиҷорӣ, бузургтарин монеаи ризқ аст. Як луқмаи ҳаром метавонад ҳазорон луқмаи ҳалолро бебаракат кунад.

5. Носозгорӣ, беэҳтиромӣ ва кина дар оила

Баракат беш аз он ки дар «мол» бошад, дар «хона» аст.

Вақте ҷанг, таҳқир, пастзанӣ ё сардӣ дар муносибатҳо ҷо дошта бошанд, раҳмати Илоҳӣ дур мешавад. Хона ҷойи оромиш аст, на майдони ҷанг.

6. Ризқи олуда, шубҳанок ва даромади номаълум

Пуле, ки манбаи он равшан нест ё аз роҳи шубҳанок ба даст омада бошад, ҳамроҳаш торикӣ дорад. Чунин луқма на танҳо баракатро мебарад, балки дуои инсонро низ бесамар месозад.

7. Танбалӣ, бенизомӣ ва масъулиятгурезӣ

Бенизомӣ, таъхир, исрофи вақт ва зиндагии бемақсад имкониятҳои ризқро месӯзонад.

8. Ҳасад, муқоиса ва орзуи аз байн рафтани неъмати дигарон

Ҳасад, рӯҳро заҳролуд ва баракатро қулф мекунад. Вақте инсон ба ҷойи тамаркуз ба роҳи худ, ба дастоварди дигарон менигарад, дар даруни ӯ нохушӣ пайдо мешавад ва ин душмани бузурги ризқ аст.

9. Беадолатӣ дар рафтор, гуфтор ва қарорҳо

Беадолатӣ дар муомила, оила, кор, ҳатто дар қазоватҳои рӯзмарра инсонро аз мадори ризқи илоҳӣ берун мекунад.

10. Қатъи раҳмат, бемеҳрӣ, бенамозӣ ва дилҳои сахт

Диле, ки муҳаббат ва дуо дар он кам бошад, баракат дар он намемонад. Раҳмат дарвозаи ризқ аст, сахтдилӣ — дарвозаи камбағалӣ.

Хулоса

Баракат як низоми маънавист;

Баракат робитаи рӯҳии байни инсон ва офаридгор аст;

Агар дил пок бошад, ризқ меояд;

Агар рафтор дуруст бошад, ризқ мемонад;

Агар адолат риоя шавад, ризқ рушд мекунад;

Ва агар шукр ҳамеша дар дил бошад, ризқ чанд маротиба афзоиш меёбад.

Он чизе, ки мо «ризқ» меномем, танҳо пул нест. Ризқ, оромиш, саломатӣ, зеҳни равшан, дӯстони нек, имкониятҳои ногаҳонӣ, шодии фарзандон, эътимоди аҳли хонадон…