Барои муайян сохтани хислати инсон аз рӯйи ҳусни хат ба тарзи навишт ва имзогузориаш диққат диҳед. Ҳусни хати инсонро хонда тавонед, ин маънои онро дорад, ки шахси самимиву покдил аст.

Рафту ҳусни хат нофаҳмо бошад, аз он дарак медиҳад, ки соҳибаш одатҳои худро пинҳон кардан мехоҳад ва шахси гӯшанишин буда, ба худаш чандон эътимод надорад. Шахсе, ки бо ҳарфҳои калон менависад, худашро нишон додан мехоҳад.

Нафароне, ки бо ҳарфҳои майда менависанд, дамдузд буда, ба назари одамон зиёд намудан намехоҳанд. Ҳар қадаре ҳусни хат зебо бошад, ҳамон андоза аз рушди инсон дарак медиҳад. Ҳусни хати одиро нафарони меҳрубону ором доранд. Шахсони муваффақ кӯшиш мекунанд, ки имзояшон калону нусхабардорӣ краданаш душвор бошад.