Шумораи мардони тоҷик, ки ба Русия мардикорӣ рафта, зани рус мегиранд, сол то сол меафзояд.
Яке худро сафед карда мегӯяд, аз ночорӣ зани рус гирифтааст, то иҷорапулӣ надиҳад, дигарӣ ба хотири ба даст овардани шаҳрвандии Русия дар ин кишвар расман издивоҷ мекунад, саввумӣ бо дидани пойҳои урёну лабҳои мисли гул сурхи хонумҳои таннози рус зану фарзанд ва хонаву дарашро аз ёд мебарад. Алиҷони низ муҳҷир аст. Ӯ дар шаҳри Маскав кору зиндагӣ мекунад ва ниёз ба маслиҳати шумо дорад. Хоҳишмандем баъди хондани мавод ҳатман шарҳи худро дар зери он нависед!
Салом! Ман Алиҷон, муҳоҷир аз шаҳри Маскав. Мехоҳам аз хонандагони сомонаи Оила маслиҳат бипурсам.
Гап дар сари он аст, ки ман занамро дӯст намедорам. Дар вақташ падару модарам “духтараки зебои қобилу чаққонак аст” гӯён, таърифу тавсифкунон Аноргулро ба ман гирифта доданд, вале баъди тӯй фаҳмидам, ки арӯси ёфтаашон як духтари безеби беҳунар будааст. Аноргул “шавҳари шаҳрӣ мекунам” гуфта, то рӯзи тӯямон дар байни ҳамдеҳагонаш фахр карда мегаштааст, вақте баъди тӯй хислату рафторашро дида ба ҳамдигар муносиб набуданамонро гуфтам, ашк дар чашмонаш ҳалқа зада, зорӣ кард: “”Майлаш, зани ба табъи дилатон бигиред, лекин аз ман ҷудо нашавед, ки шарманда мешавам. Маро талоқ надиҳед, то мурданам дар ҳамин хона хизмати падару модаратонро карда мегардам!”
Азбаски ба Русия рафта меомадаму дар он ҷо зани рус доштам, розӣ шудам, ки Аноргул дар хонаамон зиста хизмати волидонамро кунад, вале чанде пас ин арӯси хаппак забон баровард. Рӯзе барои хӯрокро дер пухтанаш ӯро каме маломат кардам, Аноргул инони гиряро сар дода “хӯрок баҳона аст, махсус айбу гуноҳи маро мекобӣ, то ҷавобамро дода ба назди беваат равӣ. Телефонатро кофта суратҳояшро тамошо кардам. Шарм надошта як беваи зарди маймунро оғӯш карда акс гирифтаӣ.
Ман аз кӣ камам, ки аз паси ҳамон уруси ҳаром мегардӣ?!” гуфта, шӯру валвала бардошт. Сари қаҳру ғазаб ӯро чанд мушт зада, таъкид намудам, ки агар боз як бори дигар ба телефонам расад, рӯзашро чун шаби тор сиёҳ мекунам. Шояд хонандагони азиз маро маломат намоянд, ки барои як духтари рус шуда ба сари зани поку ҳалолу никоҳии худ даст бардоштаам. Ҳамсарам Аноргул духтари ширинзабону дилёб мебуд ва ба худаш аҳамият медод, шояд баъди хонадоршавӣ ман дигар ёди Аня намекардам, вале чи кунам, ки дилам ҳеҷ ба ин арӯси чиркинак моил намешавад. Занам ба худаш ягон зарра аҳамият намедиҳад, бо ҳамон як либос оғил мерӯбад, кору бори хонаро мекунад ва боз бо ҳамон либос ба бистари хоб медарояд. Кадом мард мехоҳад ба оғӯши чунин зани бадбӯй дарояд?! Ҳарчанд кӯшиш мекунам, ки Аноргулро роҳи равиши шавҳардорӣ омӯзам, намешавад. Сари ҳар қадам онҳоро бо ҳамдигар муқоиса карда ба хулосае меомадам, ки Аноргули чиркинак ба нохуни пойи Аня намеарзад. Барои дигар рӯйи зани ифлосакамро надидан боз роҳи Русияро пеш гирифтам ва ҳоло дар мулки рус бо Аня зиндагии хушбахтона дорам. Гоҳ-гоҳ зани қишлоқиам ба ёдам мерасаду боз ҳамон саволи асабхаробкунанда дар майнаам давр мезанад: Ман то ба кай ба хотири падару модарам занеро, ки ғашамро меорад, дар хонаам чун ҳамсар нигоҳ медорам? Дилам мехоҳад, ки ҷавоби занамро дода, ҳамсари русамро ба хонаамон барам, вале аз гапу калочаи ҳамсояву хешонам метарсам. Илтимос, ба ман маслиҳат диҳед, чӣ кор кунам?
Алиҷон, аз шаҳри Маскав
